Prolog

I T A C H I

Pot krew i łzy. Tylko to towarzyszyło nam od ostatniego feralnego dnia świata, kiedy to pod wieczór Konohę zaatakował Madara razem ze swym wielce potężnym wojskiem, niszcząc ziemię doszczętnie. Pozostała jedynie nadzieja i wiara w lepsze jutro - tylko to trzymało nas przy życiu, dając powód, aby walczyć o przyszłość, aby walczyć o przetrwanie.

- Itachi, byłbyś tak łaskawy i podał mi plecak? - spytał Sasuke, przerywając chwilowe natchnienie, czym całkowicie zniszczył moje dzisiejsze plany stworzenia bestsellera. Nadal wgapiałem się w kartkę, która notabene była już jedną z ostatnich, więc nie miałem czasu, aby odpowiedzieć bratu choć jednym słowem. Ten, na brak mojej reakcji sapnął donośnie, żebym czasem go nie usłyszał, i wstał.

Słońce górowało nad Konohą, lecz jakoś średnio mnie to interesowało - cały czas siedziałem w cieniu. Nie zmienia to jednak faktu, że bardzo chciałbym, aby spadł deszcz. To coś, czego w Liściu zawsze mi brakowało. Patrząc na naszą sytuację strategicznie - nie osobiście, bo nie lubię słońca - w przeżyciu sprzyjała nam jedynie pogoda. Wszystko inne było... no właśnie, nie miałem niczego, co mógłbym określić.

Wracając do tematu destrukcji świata. Skutki tejże tragedii widać wszędzie. Z całego Liścia przeżyła tylko garstka ludzi, w tym: ja, Sasuke, Guy, Minji i kilku cywili, którzy nie robili nic poza bezproduktywnym siedzeniem na tyłkach. Nadal próbują mi wmówić, że to jakaś misterna technika, przez którą zostaliśmy wciągnięci w iluzję - idioci. To żadna atrakcja siedzieć w śmierdzących ciuchach, gdy na myśl, że jeszcze dwa miesiące temu wszystko było w porządku, robi ci się niedobrze. To dość logiczne, że nie przebywałbym tu dla własnego widzimisię. Nie dość, że wróciłem do Konohy i pogodziłem się z Sasuke, to jeszcze apokalipsy mi brakowało, aby określić moje życie całkowicie absurdalnym. To wszystko wydaje mi się bardzo... zabawne. Tak, zabawne. Ta rozpacz, krzyki i inne tego typu sprawy. To moje totalnie absurdalne życie nauczyło mnie, że nie warto przeżywać tak bardzo tego co się wydarzyło. Dlaczego? Tak czy siak czasu nie cofniemy, a błądzenie w przeszłości do niczego nie prowadziło. Z początku, gdy ocalali ludzie płakali, narzekali, ubolewali nad swym marnym losem, miałem ochotę na chwilę znów być Itachim Uchihą, notowanym w Księdze Bingo. Już w Akatsuki żyło mi się lepiej, niż teraz.

- Uchiha-sama. – Minji pochylała się nade mną z zatroskanym wyrazem twarzy i oczami rozbieganymi na cztery strony świata. Co za nieporadna kobieta... Podniosłem na nią wzrok, oczekując kontynuacji jej żali. - Haruma skaleczył się w nogę i nie wiem, co robić.

Co ja jestem? Kulturalnie siedzę w cieniu zawalonego budynku, próbując się odprężyć. Czy nie mogę mieć nawet chwili spokoju?

- To mu ją odetnij - powiedziałem całkowicie poważnie, podnosząc się na nogi. Minji patrzyła na mnie z dołu i nie powiem, czułem się o niebo lepiej. Nienawidzę wysokich ludzi, a wyższych od siebie to już szczególnie.

- A-a-ale Uchiha-sama… - zaczęła się jąkać, nerwowo bawiąc dłońmi. Uosobienie nieporadności i niepraktyczności. Wdech i wydech, wyluzuj Uchiha. Nie możesz skrócić jej o głowę.

- Idź do Sasuke - warknąłem, zginając moją kartkę na pół. Włożyłem ją za koszulkę, a ona nadal tu stała. Gdy na nią spojrzałem, uciekła wzrokiem i odeszła szybko ku mej uciesze.

Minął miesiąc, ale tak naprawdę do nikogo jeszcze nie dotarło to, co się stało - prócz mnie i Sasuke oczywiście. Nie powiem żebyśmy rozpaczali nie wiadomo jak. Wioska jak wioska - sterta cegieł i masa betonu. Ludzie - jacyś przeżyli, gatunek nie wymrze. Ci co umarli, to i tak kiedyś by to zrobili, więc w czym tkwił problem? Nie topiłem się w smutku, bo zniknęły wszystkie te fanki mojego brata. Swego czasu miałem wielka ochotę powiesić je za kudły przed swoim domem na osobiście wbitych palach. Potem jednak doszedłem do wniosku, że jęczałyby jeszcze bardziej. I bądź tu człowieku spokojny.

Westchnąłem i ruszyłem w stronę, gdzie poszedł Sasuke. Ciekawe, czy Minji go dopadła.

- Nie mogłeś jej skierować do kogoś innego? - syknął, wychodząc zza zakrętu. Zatrzymałem się w półkroku. Widzisz braciszku, właśnie o tobie myślałem. Cóż za zbieg okoliczności.

- Mnie też miło cię widzieć - odpowiedziałem, obserwując jego ruchy.

- Patrzę na twoją mordę już od dłuższego czasu i wbrew braterskiej miłości wcale nie przynosi mi to radości - fuknął, zbierając wszystkie swoje rzeczy z miejsca, gdzie jeszcze niedawno siedzieliśmy.

- Przestań się tak zachowywać, bo skończysz jak Minji. – Popatrzył na mnie spod zmrużonych powiek, najwyraźniej nie rozumiejąc. Och, ta dzisiejsza młodzież - ona jest tak nieporadna, że to aż boli, a w sytuacjach kryzysowych musi robić się doprawdy nieznośna - na te słowa chłopak obruszył się, jednak nie pyskując, na jego szczęście.

- Opuszczamy Konohę - mruknął, podchodząc do mnie. Popatrzyłem na niego beznamiętnie, na co on wyminął mnie i ruszył przed siebie. - Jeśli my przeżyliśmy, to innym też mogło się udać.

- Jeśli szukasz pretendentki na przyszłą matkę swojego syna to powiedz to otwarcie, a nie będziemy się bawić w jakieś teorie dziwnej treści – odparłem całkowicie spokojny, wbijając wzrok w ziemię.

- Co znowu? - warknął już nieźle wkurzony.

- Blondynki czy brunetki? Oj, jak szkoda, mamy tylko rudą niedojdę – mruknąłem w sumie do siebie, podwijając rękawy koszulki.

- Możesz się zająć swoim dupskiem, Itachi? To nie ja jestem stary i zdesperowany – fuknął. Zignorowałem go, a żyłka na jego czole znów zaczęła pulsować.

- Który z was jest zdesperowany drodzy przyjaciele? Zielona bestia Konohy doda wam wigoru i motywacji do walki. - Ni stąd ni zowąd pojawił się przed nami Guy. Znam ludzi dziwnych, bardzo dziwnych i bardzo, bardzo dziwnych. Kisame, Zetsu, Kakuzu - to nie są normalne osoby, przez co zaliczałem ich do kategorii numer trzy. Lecz ten błazen definitywne zasługuje na swoją własną rubryczkę „totalny idiota”, którą w takim razie muszę stworzyć. Zapamiętać zrobić kategorię: nadpobudliwi faceci w pedalskich wdziankach.

- Daruj sobie - powiedział Sasuke, odpychając biedaka na bok.

- Czyżbyście szykowali się do podróży? - Powabnym krokiem szedł obok nas niczym się nie przejmując, a ja właśnie szukałem w mózgu odpowiedniej szufladki, odpowiadającej jego nazwisku.

- Nie. - Złość Sasuke wskoczyła na kolejny poziom, gdy dość brutalnie maltretował szelkę plecaka.

- A ja sądzę, że tak! - krzyknął entuzjastycznie, wyskakując do góry. Popatrzył w niebo, przyciskając pięść do klatki piersiowej, a na jego twarzy zagościł zachwyt.

- Na razie idziemy do kwatery. Potem zastanowię się, co dalej – burknął Sasuke.

- Moja sztuka musi żyć! Tylko ona pcha mnie do działania i pozwala zapomnieć o bólu straty. - Wyciągnął rękę do góry, po czym znów pociągnął ją w dół, chcąc osiągnąć pewnie efekt wyglądania jak kupka nieszczęścia. Nadal niestety - albo stety - był jedynie ofermą w zbyt obcisłym, zielonym kubraczku. – Nie mogę z wami iść – dodał. - ale będę o was pamiętał! - Obydwoje dość mało kulturalnie go zignorowaliśmy, kierując się do miejsca, gdzie spali wszyscy ocaleni. Musieliśmy wreszcie obładować się ekwipunkiem na podróż. Zostawiliśmy Guy’a z tyłu, podczas gdy on, cały czas gadając do siebie, rozpaczał i przeżywał swój monolog na tysiąc możliwych sposobów.

Mi tam było wszystko jedno dokąd wyruszę. Świat praktycznie całkiem zniknął, bo to jutsu Madary miało naprawdę wielkie pole rażenia. Mimo wielu godzin głębokich przemyśleń, nadal nie znałem powodu, przez który akurat nas spotkała łaska przeżycia. To jednak temat na dłuższe kontemplacje.

S A S U K E

Konoha nie miała w sobie nic z dawnej, tętniącej życiem mieściny. Budynki runęły jeden po drugim, a miejsce, gdzie leżały szczątki serca wioski – siedziby Hokage – okrzyknięto gruzowiskami, tuż po katastrofie. W powietrzu wirował popiół, a gdzieniegdzie wyścielał powierzchnie warstwami grubymi, niczym kołdra śniegu w zimowe dni. Świat zmienił się diametralnie. Wraz z bratem żyliśmy z dnia na dzień, strudzeni dziennymi poszukiwaniami jedzenia, wyczerpani naciskiem cywilów, którzy uszli z masakry cało, mało tego, uznali nas za przywódców; przewodników na nowej drodze życia.

Patrzenie na nich kazało zadawać sobie podstawowe pytania. Czy moje pochodzenie, kekkei genkai, krew Uchihów kipiąca w żyłach… Czy cokolwiek z tych aspektów miało wpływ na mój stan? Byłem nietknięty, tak jak Itachi. Oboje wyszli bez szwanku z planu Obito, powszechnie mianowanego już apokalipsą. Nie pamiętałem wiele z tego feralnego dnia. Wybuchy, krzyki, pot, łzy, krew… To zatrważające, że niespełna dwa miesiące pozbawiły mnie już wyrazistych wspomnień tamtych wydarzeń, a przecież odgrywały one tak kluczową rolę w historii całej ludzkości. Prawdopodobnie. Ponieważ skala tych zniszczeń wciąż była nieznana, uznaliśmy, że musimy czym prędzej ją poznać. Nie uśmiechało mi się przesiedzenie następnego miesiąca na terenach Kraju Ognia. W ramach ubogacenia wolnego czasu, postanowiliśmy z Itachim przeszukać tereny wszystkich innych państw. Sprawdzaliśmy już Sunę; skąd przywlekliśmy do Konohy staruszkę bez lewej ręki, Kiri; gdzie natknęliśmy się na młodociane zgrupowanie, które odmówiło naszej pomocy, ba! Potraktowano nas jak intruzów, co już zupełnie wyssało ze mnie chęci na zwiedzanie pobliskim wiosek. W Kumo i Iwe nie odszukaliśmy żywego ducha, oprócz ludzkich szczątków, dawno poddanych rozkładowi.

To była tragedia, jednak dla statystycznego Uchihy - samotnego outsidera z niespełnionymi chęciami odwetu – świat przed i po katastrofie nie różnił się pod wieloma względami. Miasta ucichły, wojny ustały, a bliskich zdążyłem stracić jeszcze za świetlanych czasów tego świata.

 - Chcę iść z wami – wychlipała Minji.

Była jedną z nielicznych szczęśliwców, którzy zdołali przetrwać. Przedstawiała się jako dwudziestoparoletnia kura domowa z doświadczeniem. Niestety brak potrzebnych zdolności, a przede wszystkim kompetencji na przyśpieszone szkolenie shinobi, nie wnosił nic do naszego zadania. Musiała zostać w Liściu, mimo zdrowia. Ramiona Minji szpeciło tylko parę oparzelin, dodatkowa malutka widniała jeszcze na jej lewym licu. Zauważyliśmy z Itachim jej wzrokowe problemy, ujawniające się w niepożądanych chwilach, ale ta uparta oślica zawsze znajdywała dla siebie jakąś wymówkę. Żeby tylko nie zgorszyć się w oczach Uchihów.

 - Gdzie teraz? – Mój brat zwykle lekceważył jej próby ściągnięcia naszej uwagi i teraz uczynił to znowu, patrząc na mnie. – Myślałeś nad Wioską Ukrytą w Deszczu?

 - Ame? – upewniłem się.

Itachi potaknął. W rękach trzymał już staroświecki tobołek – nasze znalezisko podczas szperania w gruzowiskach – i bukłak z wodą. Wszystkie okoliczne rzeki padły ofiarą zanieczyszczeń, dzięki czemu Minji chroniła się przed statusem bezużytecznej. Ze znawstwem poddawała wiadra z wodą setkom procedur, które teoretycznie oczyszczały ich zawartość, nadając właściwości wody pitnej. Nie byłem na tyle obeznany w temacie, żeby sprawdzać skuteczność tych zabiegów, niemniej woda smakowała zwyczajnie, a i żaden od tego nie umarł.

 - Trzy dni drogi – jęknął Itachi. – Świat jest piękny.

 - Świata już nie ma – uściśliłem. – Niemniej jednak wydaje się być piękniejszy niż kiedykolwiek.

 - O! Trafna uwaga, Uchiha-sama! – Minji dygnęła przede mną jak służebnica. Po prawdzie tak właśnie ją tutaj traktowaliśmy. – Nie ma wojen, konfliktów i niepotrzebnego przelewu krwi.

 - I nie będzie.

W porze jutrzenki moje myśli podporządkowywały się dziwnym torom. Myślałem nad słowami Minji, patrząc na daleki horyzont. Nie było tam nic, prócz gruzów i popiołu, który Guy niejednokrotnie pomylił ze śniegiem. Ilekroć wpajaliśmy mu, że po takie atrakcje najlepiej wybrać się do Yuki, ten parokrotnie zaciągnął nas do wybranego miejsca, żeby uwierzytelnić swoje założenie. Jaka szkoda, że nigdy nie dopiął swego.

W gruncie rzeczy marzyłem o śniegu. Chciałbym go dotknąć, poczuć jak umyka między palcami, jak się rozpływa, jak mrozi… Marzyłem także o bezchmurnej nocy, migoczących gwiazdach, sierpie księżyca… Odkąd świat się skończył, nad naszymi głowami wisiały przedziwne pyłowe skupiska.

Itachi natomiast wolał deszcz. Nie tylko pragnął poczuć jak bębni o jego skórę. On chciał, żeby w jego nozdrza uderzył ten specyficzny zapach. Mawiał na to uczucie wolności bądź beztroski. W Konoha padało tylko dwukrotnie od dnia apokalipsy.

Oboje mieliśmy marzenia.

 - Mnie także nie uśmiechają się wojny – odezwał się Itachi, wymijając mnie. – Jako ocalali czujmy się zobligowani dać nowy początek naszemu gatunkowi. Lepszy początek. Taki, którego nigdy nie dosięgną konflikty międzyludzkie. Wszyscy jesteśmy braćmi.

 - To bardzo mądre podejście, Uchiha-sama – Manji zerknęła na niego z uznaniem.

To było jej rola: zachwalanie naszych Uchihowskich poglądów.

Nie martw się Itachi, wojen nie będzie!

Cha! Nie tułałbym się po świecie, bez konkretnego celu. Miałem takowy. Zjednoczenie ocalałych, przetestowanie ich, eliminacja jednostek stwarzających zagrożenie – dokładnie takich, jak wrogo nastawiona grupa młodzieży z Kiri. Chciałem zdobyć ich szacunek, chciałem zaistnieć wśród tłumów, stać się dobrym przywódcą, dać początek, o którym wałkował Itachi. Ale przede wszystkim zamierzałem dać im nadzieję. Nadzieję na lepszy start.

Czułem się zobowiązany do bycia ich przywódcą. Wiedziałem, że zdobędę poparcie. Naprawię jednocześnie błędy konohańskiej rady. Zacznę życie z bratem, z wszechpotężnym klanem Uchiha, który zapisze się w historii jako „odnowicielski” bohater ludzkości.

Minji żegnała nas ponurym uśmiechem. W kącikach jej oczu wezbrały się łzy, a przedzierające się zza pyłu słońce przez chwilkę je rozświetliło.

W zakamarkach gruzowisk spało jeszcze paru cywili. Gromada ocalałych z Wioski Ukrytej w Liściach składała się z dwóch czternastolatków; swoich przeciwieństw – jeden gadatliwy, drugi cichy. Staruszki, którą uprowadziliśmy z Suny. W tej pozornie nieporadnej kobiecie bez kończyny, krył się lisi spryt. Niedawno wyszukała sobie przytulny kątek w szparze między gruzami budynków. Jej znalezisko było ubogo umeblowane, ale miało coś, czego zazdrościło jej dwoje czternastolatków. Sofę. Prawdziwą, oliwkową sofę. Była nietknięta za wyjątkiem obdartego oparcia, z którego uciekała wata.

Lubiłem ją. Nie nadawała jak katarynka, miała swój rozum i niekiedy udzielała się w bardziej owocny sposób niż Minji – pomimo swojego stanu. Przez chwilę sknerzyłem nawet, że staruszka wyleguje się teraz na swoim skarbie, nieświadoma podróży ulubieńców - braci Uchiha. To samo tyczyło się tych dzieciaków, chociaż w tym przypadku myśl o ich nieobecności przy rozstawaniu nie kuła mojego serca.

Gdy ruszyliśmy na zachód, ani razu nie odwróciłem się za siebie. Może zatęsknię kiedyś za oczyszczoną wodą Minji? Może powspominam młodzieńczą energię Guy’a? Nie. To mało prawdopodobne.

Chciałem gwiazd.

Itachi deszczu.

Tak, wiedziałem, że jeżeli zobaczę usiane gwiazdami sklepienie, stanę się wodzem. Poprowadzę tę świat ku dobrej drodze. Nie stracę nadziei.

Nigdy.

A U T O R K I

AKEMII NIKIRO

SHEEIREN IMAI

Ohayo! Ohh yeah.

Akemii i Sheeiren połączyły siły, żeby przedstawić wam… coś naprawdę irracjonalenego  i wyjątkowego. Do powstania tej historii przyczyniło się naprawdę wiele czynników, a między innymi jest to miłość do jogurtów (jogurty *___*) i wzajemne opluwanie swoich monitorów. Zaowocowało to mnóstwem dziwnych pomysłów, które po wielu godzinach ciężkich przemyśleń - z jogurtami pod ręką - ewoluowały w fajną opowieść - jor wojs is gud, jor oczy som hipnotajzyn … 

Określenie naszej opowieści wszystko wyjaśnia. Przygotujcie się na wstrząsy. Za urazy w psychice nie odpowiadamy (nikomu nie będę płacić, żadnego hajsu ._.)! 

Psychiczne autorki padły już ofiarami siły wyższej, przez co nie zawsze potrafią poprawnie określić słowo normalność. Nie oczekujcie tutaj zwykłych wydarzeń, ze zwykłymi ludźmi i zwykłym humorem. O nie! Takie atrakcje tylko tutaj - mówiła Krystyna Czubówna.

Sheeiren Czubówna, wystraszysz ich! Niech się uczą życia, bo inaczej idymy na stryczek ._.

Kochani (to ona was kocha, ja nie. Możemy się co najwyżej polubić) (Osz ty, niemiła ;___;) (mów mi więcej <3) nauczymy was trochę gwary! Będzie wam się potem śnić po nocach ASW. (i górole) Jak już będziecie chorować, chodzić do lekarzy i żądać odszkodowania, możecie powiedzieć, że cierpicie na Syndrom ASW. Nie obrażę się XD

Syndrom ASW <3 O rany, to może będzie nowe schorzenie. Jak to wymyślą, będziemy miały kupę hajsu! A myślisz, że o czym ja myślę... Tyle perspektyw, tyle nowych horyzontów. Doktor Imai i Nikiro, meldują się na służbie na www.after-shinobi-world.blogspot.com

Wskazówki:

Nie przedawkować.

Z przyjemnością informuję, że dotrwaliście do końca naszego przekazu dla “czytelników”. Zachęcamy do dalszego śledzenia(przy czytaniu tego słowa ewidentnie mam przed oczami śledzia) bloga i poznania nas, jako autorek, od zupełnie innej strony (tej gorszej) (ja to po prostu przemilczę xD) (zamilcz więc na wieki, niech tak będzie i sprawiedliwości stanie się zadość!) (dlaczego podkreśla “sprawiedliwości”, skoro jest dobrze napisane? o__O Google Docs, nie ogarniam cię...) (dlaczego podkreśla “hmpf” - to słowo, którego nagminnie używam, a jeśli Shee go używa, to ono musi być wyjątkowe. Już znalazłam powód. Jest po prostu Imai’owo Uchihowe ^_^). (Napiszmy skargę, proste. Ten powód przemówi do urzędasów) (ale to już po godzinach. Teraz dajmy doczytać im ten opis, bo niedługo będzie dłuższy niż sam prolog <porlog xd>) (Bynajmniej nie zamierzałam teraz się do tego zabierać… Dobra, czytajta dalej) (Mogłabyś się w końcu zabrać za szablon… To, że udajesz, że się uczysz i robisz prawko, nikogo nie obchodzi xD) (My life is so fuck*** interesting…) Ohh yeah. Natkniecie się na wiele “hmpf” od Uchihów i sprzeczek (pojedynków na śmierć i życie, a nie) między Akemii i Sheeiren (my się kochamy, tak naprawdę. Tru lof ferewer *.*)

Nie możecie doczekać się rozdziału pierwszego, em aj rajt? Po prostu hipnotajzyn. Deprymuje mnie nasz brak ogarnięcia xd PFFF, zakończ to po prostu, a nie.

THE END!

(masz mendo swe zakończenie)

\(^.^)/