Dzieje II

Sheeiren

- Hinata!

Wiecie jak to jest, gdy wasz nastrój balansuje na granicy przepaści i nagle coś małego, nieistotnego, kompletnie niewartego waszego zdenerwowania przeważa szalę, a wasza wściekłość ma ogromną ochotę na ujrzenie światła dziennego? Już wcześniej z całych sił strofowałam się, żeby wstrzymywać rękę i nie odrąbać Akemii głowy, a Sasuke czegoś bardziej dla faceta ważniejszego niż głowa, aby teraz wybuchnąć? Nie, Imai, nie zrobisz tego...

- Sasukeee! - w momencie, gdy myślałam, że nie mogło być gorzej pojawiła się Hyuuga. O! Lista osób którym padło na mózg posiada już kolejną pozycję: Akemii, Stefan i Hinata. Do trzech razy sztuka, hm?

- Hinata, zaczekaj! - w powietrzu rozległ się głos Fumisuke, lecz nigdzie nie było jej widać. To zastanawiające.

- Hę? - wyrwało się Itachiemu, który również patrzył na pędzącą w naszą stronę dziewczynę. Czekaliśmy w napięciu na to, co owa dziewoja zrobi, gdyż Sasuke stał obok nas z wyciągniętą kataną, a ja przytrzymywałam ramię Akemii, które jeszcze chwilę temu miałam ochotę wykręcić. Młodszy z braci napiął mięśnie, gdy Hinata zatrzymała się centymetr przed jego kataną z zaciekawieniem wyciągając do przodu palec, którym dźgnęła go delikatnie w klatkę piersiową.

- Sa-su-ke-kun? - wyglądała jak mała zagubiona w ciemności dziewczynka, której przed oczami postawiono źródło światła. Rozluźniłam się i zmrużyłam oczy. Coś jest definitywnie nie tak.

Sasuke najwyraźniej zdziwiony jej zachowaniem opuścił broń i także zaczął jej się czujnie przypatrywać. Chcąc czy nie, rzuciłam kątem oka na Itachiego, który na powrót stał się jakiś zimny i niedostępny. Nie dlatego, że chował wszystko pod maską kpiny, ironii i sarkazmu, jak ja. To było coś więcej. Coś z czym jeszcze nie miałam do czynienia.

- To ja - mruknął, chowając katanę.

- Czy on… czy on…? - miałam wrażenie, że nagle atmosfera pełna gróźb i chęci walki, stała się nad wyraz smutna i wręcz ckliwa. Hinata kojarzyła mi się z obłąkaną idiotką, która mimo granatowych włosów, idealnie wpasowywała się w kryteria przeciętnej blondynki, lecz teraz w ogóle jej nie przypominała.

- Nie - padła odpowiedź z ust chłopaka, a ona zaczęła drżeć. Imai, pomyśl.

Cała ich trójka była z Konohy. To jasne, że musieli się znać i to chyba nie najgorzej, jeżeli Hinata pojawiła się przy Sasuke w trybie natychmiastowym. Itachi coś ukrywa i może być to związane z tym, że jej nie kojarzy. Hyuuga spytała się o kogoś, a Sasuke zaprzeczył.

Popatrzyłam na dziewczynę, która właśnie upadła na kolana. Spojrzałam przelotnie również na Akemii, z której uszedł cały jej Nikirowski entuzjazm, po czym znów wróciłam mentalnie do poprzedniej kwestii. Myśl, Imai, myśl. To nie takie trudne … … … Kabum! To takie proste? Wyraźnie powiedziała “on”. Myślała więc, że Konoha ocalała, a razem z nią wszyscy jej bliscy, a szczególnie on. Oj, głupia. Trzymałaś się nadziei, a spotkał cię jedynie zawód. Zacznij się przyzwyczajać.

- Hej, zrób coś - szepnęła Akemii, lekko niepewna swych słów. Sasuke zdębiał mając przed sobą dziewczynę klęczącą u jego stóp, Nikiro była jedynie zdolna, żeby mi się wyżalić, a Itachi… Itachi był ponad tym.

Westchnęłam i ruszyłam do przodu. Po chwili znalazłam się koło Hinaty. Ukucnęłam obok niej i dopiero teraz zobaczyłam łzy, które zdążyły już zmoczyć kawałeczek ziemi. Patrzyłam na nią dwojako: po co ryczysz głupia dziewucho?; mogę ci tylko współczuć.

- Przecież chyba nie spodziewałaś się, że twoi bliscy przeżyli, prawda? - spytałam cicho, a Sasuke prychnął.

- Hinata. Z całej Konohy zostaliśmy tylko my, Gai i jeszcze kilkoro ludzi, których nazwisk nie pamiętam. A, i Minji - chłopak przez moment wydawał się zdegustowany, lecz po chwili ponownie wrócił do swojego wcześniejszego oblicza, w którym nie było nawet krzty współczucia - To, że Naruto uszedł z życiem wynosiło mniej niż jeden procent - po tych słowach, ta rozryczała się na dobre, a na moich ustach pojawił się grymas, a przez uczucie smutku przebijała się niecierpliwość i zażenowanie.

- Wstawaj, nie masz co płakać - powiedziałam, prostując się, a Akemii popatrzyła na mnie wściekłym wzrokiem. Wróciłam na pozycję obok niej i musiałam przyznać, że wyglądaliśmy z deka dziwnie.

- No i co żeś zrobiła? - syknęła, a jej twarz ponownie zrobiła się czerwona.

- Co się plujesz?

- Miałaś ją pocieszyć!

- Nie. Miałam coś zrobić, to różnica - przystanęłam na jednej nodze, a zawodzenie Hinaty dopiero się rozkręcało.

- Masz serce z kamienia! - rzuciła, podchodząc do dziewczyny. Tak jak ja wcześniej kucnęła przy niej i zaczęła coś mówić. Popatrzyłam na chłopaków, po czym dyskretnie kiwnęłam głową w kierunku kwatery. Nigdy nie byłam dobra w pocieszaniu, bo nie potrafiłam wmawiać ludziom tego, z czym sama się nie zgadzałam. A o to właśnie chodzi w polepszaniu nastrojów. Na nakłamaniu o tym, że będzie dobrze i zapewnieniu, że przed nimi stoi piękna brama ze złota i wystarczy przez nią przejść, aby zasmakować szczęścia. Gówno prawda.

Oni ruszyli za mną, zostawiając nasz płaczący duecik w tyle. Nadal myślałam, gdzie do cholery znajdowała się Fumisuke, jeśli wcześniej słyszeliśmy jej krzyk, ale miałam ważniejsze sprawy na głowie, niż nasza wiejska modelka i jej życiowe problemy. Włożyłam ręce w kieszenie, chcąc odpędzić od siebie wspomnienia pierwszego dnia po apokalipsie i to uczucie wszechogarniającej pustki, które właśnie postanowiło znów mnie dręczyć.

- Możecie mi wyjaśnić, co to było? - spytałam, przerywając tę napiętą ciszę. Gdy po jakiś dziesięciu sekundach nie otrzymałam odpowiedzi, spojrzałam na nich i postawę “nie mów do mnie, ale patrz na mnie, bo jest to jedyna rzecz której jesteś godna”, prychnęłam i spojrzałam przed siebie. Skręciliśmy w prawo, na skróty. Po blisko minucie ostrego marszu dotarliśmy do wejścia do podziemi. Nie oglądając się za siebie zeszłam na dół, gdzie powitała nas ciemność. Odpięłam latarkę z miejsca gdzie powinno być zapasowe kunai i włączyłam ją, a jasność ogarnęła większość korytarza. Schody zaskrzypiały, co oznaczało, że “panowie noszący tyłek wyżej niż powinni” zeszli za mną.

- Sheeiren, to ty?! - zawołał jeden z bliźniaków, chyba Atsui. Byłam już blisko drzwi, więc nie czułam potrzeby, aby im odpowiedzieć. Przekroczyłam próg, a przed moją twarzą śmignęło kunai. Złapałam rękę jego właściciela i unieruchomiłam.

- To jednak ty - fuknął chłopak, masując obolałe miejsce, kiedy  już go puściłam - mogłaś mi odpowiedzieć.

- Bo nie mam lepszych rzeczy do roboty - fuknęłam, podchodząc do okratowanych okienek przy suficie, które zasłonięte były szmatami, aby słońce nie wdzierało się do środka, a my mieli chociaż złudne poczucie zimna - rozgośćcie się - powiedziałam, gdyż bracia nadal stali w progu. Weszli dopiero, gdy w pokoju zrobiło się szaro - zdjęłam pierwszą zasłonkę. Jasność zawitała do kwatery, kiedy zdarłam drugą. Znajdowaliśmy się w budynku starego, cywilnego więzienia - stąd te kraty. Osobiście, już dawno przestałam przejmować się atmosferą tego miejsca. Kiedyś działałaby na mnie przytłaczająco. Teraz? Teraz już mało co mnie przytłacza.

- A kim jesteście? - spytał jeden z bliźniaków, który odważył się odezwać. Sasuke spojrzał na Itachiego, który sceptycznie rozglądał się po pomieszczeniu, mając brata gdzieś.

- To jest Itachi, a ja nazywam się Sasuke. Jesteśmy z Konohy.

- Nowi ocaleni! - drugi z bliźniaków wyłonił się zza filaru, bacznie przypatrując się nowym.

- Coś w tym guście.

- Chcecie coś do picia? - spytałam, rozglądając się za miską, która jeszcze kilka godzin temu leżała na wysypisku Akemii.

- A co możesz nam zaoferować? - prychnął Sasuke, wyraźnie czymś niezadowolony.

- Nie prowokuj mnie - warknęłam i usiadłam na przeciwko nich na kocu, z zaginioną jeszcze przed chwilą miską w ręce.

- Tak, możesz coś dać - odpowiedział Itachi, zdejmując z siebie plecak.

- O, dziękuję za pozwolenie - syknęłam, składając odpowiednie pieczęcie, aby napełnić naczynie wodą.

- Widzieliście mutantów?

- No właśnie!

- Widzieliście?! - przekrzykiwał jeden drugiego, co tylko utrudniało mi koncentrację. Nad miską pojawiła się chmurka, z której wylało się tyle deszczu, aby zapełnić daną przestrzeń.

- Deszczówka? - oboje zignorowali irytujących bliźniaków, którzy z wielkim oburzeniem klapnęli na tyłkach, złorzecząc pod nosem, lecz Sasuke był skory, aby wygłosić swoją kpiącą opinię.

- A czego się spodziewałeś?

- To jak z tymi mutantami?

- No jak, jak?

- Zamknijcie się, bo jak nie, to wam pomogę - warknęłam, gromiąc ich wzrokiem. Gdzie do cholery jest Akemii? - Więc co zaobserwowaliście przez miesiąc podróży? - spytałam, podając im miskę. Sasuke zaczął pić, a Itachi postanowił łaskawie się odezwać.

- Minęliśmy kilka większych  wiosek, w tym Sunę. Tam przy życiu pozostali jedynie cywile, którym bliżej było do załamania nerwowego niż normalnego stanu. W pozostałych miejscowościach też nie znaleźliśmy nic ciekawego.

- Tutaj też nie mamy najwidoczniej czego szukać - prychnął Sasuke, skończywszy pić.

- Z czym masz problem, co? - usłyszałam skrzypienie schodów.

- Czemu odsłoniłaś okno? Przecież zaraz będzie tu sauna – powiedziała Akemii, wszedłszy do kwatery.

- Czasem trzeba tu wywietrzyć. - Przekrzywiłam głowę, mając dość kłótni na dziś - Dowiedziałaś się czegoś ciekawego?

-  Niczego poza tym, że Hinata sięgnęła moralnego dołka i, że Fumisuke utknęła w wyschniętej studni.

- Wyciągnęłaś ją?

- A po co? - rzuciła, siadając obok, a ja popatrzyłam na nią dziwnie. Nasza Akemii o wielkim sercu i dobroci, co najmniej nieprzejednanej, nie pomogła koleżance w potrzebie? Już miałam ochotę się spytać czy dobrze sie czuje, ale na szczęście zrezygnowałam.

- Więc tak - zaczął Itachi, skupiając na sobie naszą uwagę - sprawa jest prosta. Idziecie z nami, czy nie? - dobrze wiedziałam, że z nimi pójdę, ale coś nie pozwoliło mi się odezwać, znowu - przyda nam się twój deszcz - wskazał na mnie - i twoje... Twoje...

- Gwiazdy - mruknęła Akemii.

- Właśnie, gwiazdy - poprawiłam swojego kucyka, chcąc zebrać myśli do kupy. Wreszcie uda nam się stąd wyrwać?

- A do czego wy możecie nam się przydać? - spytałam, z wielkim zaangażowaniem oglądając swoje paznokcie. Sasuke wyglądał na zaskoczonego, a Itachi uniósł jedną brew do góry, gdyż oboje chyba nie takiej odpowiedzi się spodziewali.

- Co masz na myśli?

- Ja potrafię przyzwać deszcz, czyli sprawę pragnienia mamy załatwioną. Akemii może wskazać nam kierunek, dzięki czemu nie zabłądzimy. A wy? Równie dobrze możemy wyruszyć same - po tych słowach nastała cisza. Jedyną reakcją tu obecnych był oddech Nikiro, który znacznie przyspieszył, a ona sama zacisnęła dłonie na kocu. Wiem, że zagrałam dość ryzykownie, ale to oni są na naszym terenie. Nie na odwrót. Miałam jednak wrażenie, że nie siedziała przed nami dwójka przeciętnych shinobi. Coś kazało mi tak myśleć, a prowadziło to jedynie do myślenia o konsekwencjach swych słów i zachowań, przez co musiałam bardziej rozważnie się wypowiadać. Niedobrze.

- Mamy – zaczął Sasuke, wyglądając na zamyślonego – pewne sposoby na pewne sprawy.

- Na przykład?

- Nie będziemy streszczać wam naszego życiorysu, aby to udowodnić. Pewnie byłaby to najlepsza historia jaką kiedykolwiek słyszałyście, ale wybaczcie, nie dzisiaj.

- Zarozumiały dupek – prychnęłam, ponownie zerkając na Akemii, która dziwnie długo siedziała cicho.

- My wiemy co chcemy zrobić, gdy znajdziemy pozostałych ocalałych, a wy? – spytał Itachi, odstawiając pustą miskę na bok.

- Pewnie chcą znaleźć męża, zrobić sobie dwójkę dzieci, zbudować dom i posadzić wielkie drzewo. Skądś wytrzasną sobie wielkiego labradora i tyle będzie im do szczęścia potrzebne – odpowiedział za nas Sasuke, patrząc się na nas wyzywająco.

- To ty szukałeś pretendentki na żonę, młody. – Starszy z braci przechylił głowę, a ten drugi wyglądał na co najmniej zdenerwowanego.

- To tylko twoje urojone fantazje – warknął, ostentacyjnie krzyżując ręce na piersi. Nikiro nadal siedziała w ciszy, zaciskając co chwilę swoje pięści i wyraźnie unikając mojego wzroku.

- Wracając do tematu – chrząknął Itachi – Jeśli tak cudownie i wspaniale poradziłybyście sobie same, dlaczego nie odeszłyście już, hmm, miesiąc temu? - Pochylił się do przodu, wlepiając we mnie te swoje czarne oczy, przewiercające mnie na wlot, a ja nagle poczułam się przy nim strasznie malutka. Opanuj się, Imai.

- Bo nie nadszedł jeszcze odpowiedni moment - odparłam, nie spuszczając z niego swojego spojrzenia, starając się udowodnić, że jego zachowanie nie robi na mnie żadnego wrażenia.

- Jeśli przechytrzyła was pułapka na jakiegoś nieudolnego zwierzaka, to naprawdę sobie poradzicie, nie ma co – Sasuke ponownie dał upust swojej naturze egoistycznego dupka, a mi zrobiło się trochę żal blondynki. Przecież skąd miała przypuszczać, że w przeszukanym przez nas wielokrotnie już lesie, zostanie zastawiona świeża pułapka? Można się z niej pośmiać, ale wszystko ma swoje granice.

- Akemii została tylko unieruchomiona. To ja mogłam was otruć, gdyż wypiliście tę wodę nawet nie patrząc, czy czegoś nie dosypałam. Ona byłaby uwięziona, a wy martwi – syknęłam, przelotnie znów kontrolując stan Nikiro, któremu daleko było do normalności. Sasuke prychnął, a Itachi popatrzył na mnie, głęboko nad czymś myśląc.

- Ja wypiłem jako drugi, nie wrzucaj nas do jednego worka – rzucił i miałam dziwne wrażenie, że wraca ten jego dobry humorek.

- Co to miało znaczyć? – rzucił Sasuke, patrząc na niego spod zmrużonych powiek.

- Nie zacząłeś się nagle dusić, nie rzygałeś – zaczął wyliczać na palcach, dumnie unosząc głowę do góry – nie zemdlałeś, nie – Poparzył na niego od góry do dołu. – umarłeś, jak widać, nie…

- Skończ i przestań pierdolić – przerwał mu brat, co chwilę patrząc na Akemii, o którą naprawdę zaczęłam się martwić. Jak widać chyba dosięgło go jakieś tycie, tycie poczucie winy, lecz nie mógł on znać prawdziwej przyczyny jej dziwnego stanu. Nikiro, tylko nie mów, że to to o czym myślę…

- Zluzuj – zniknął ten poważny Itachi, a powróciła jego taneczna wersja, która nazwała Akemii aniołem, a mnie diablicą. Hmpf.

- Więc kiedy nadejdzie ten chwalebny moment, gdy opuścicie bezpieczne mury swojej wioseczki? – Sasuke nadal pozostał gburem, mimo poprawy nastroju brata.

- Dziś - syknęłam.

- Nie - Akemii mruknęła cicho, rozluźniając dłonie.

- Co nie? - spytałam poirytowana. Dopiero co odniosłam nad nimi jakieś psychiczne zwycięstwo, a ona od razu musi to psuć?

- Ja nie idę - oświadczyła, unikając mojego spojrzenia.

- Jak to?

- Nie jestem gotowa, żeby stąd odejść…

- A-ale o czym ty mówisz? – odchyliłam się do tyłu, zastanawiając się, dlaczego musi odstawiać takie cyrki.

- Ja nie potrafię tak wszystkiego tu zostawić – powiedziała cicho, bawiąc się dłońmi, a w pomieszczeniu ponownie zapanowała cisza – nawet przed apokalipsą rzadko wychodziłam poza granice wioski. Podróże są po prostu nie dla mnie…

- Przecież możesz wziąć te swoje klamoty…

- Nie.

- Co ty chcesz mi powiedzieć? – warknęłam, pochylając się nad nią.

- Że tu zostaję, nie chcę podróżować, iść w nieznane. Nie chcę…

- Akemii do cholery, ile ty masz lat, żeby w taki sposób się argumentować?! - wyrzuciłam ręce do góry, a moja złość ponownie ujrzała światło dzienne - mamy idealną okazję, żeby się stąd wyrwać!

- Kiedy ja nie chcę!

- Nikiro!

- Nie krzycz na mnie! - wrzasnęła, chowając twarz w dłoniach.

- Mam dość. - Wstałam i wyszłam, nie patrząc za siebie. Minęłam korytarz i ponownie znalazłam się na powierzchni. Wskoczyłam na reszki pierwszego lepszego budynku i skakałam aż w moim polu widzenia pojawił się mały park, znajdujący się na terenach dzielnicy mojego klanu. Było tu trochę drzew, a ja spokojnie mogłam znaleźć się w ich cieniu i spokojnie pomyśleć o przyczynach humorków Nikiro, które co najmniej mnie deprymowały.

-  Kuso! - krzyknęłam, gdy moja stopa ześlizgnęła się z granicy wielkiego kawałka gruzu, a ja upadłam na ziemię. Imai, ty idiotko. To był już ostatni budynek! Złapałam się za prawą kostkę, która wygięła się w stronę niepożądaną. - Żebyś skończyła w piekle, Akemii - syknęłam, próbując wstać.

Kulejąc i klnąc pod nosem, w końcu weszłam w mały lasek, lecz usiadłam dopiero, gdy wokół mnie były same drzewa, a tego pięknego krajobrazu nie zakłócały już ruiny mojej rodzinnej wioski.

Akemii, z czym masz taki wielki problem? Jesteśmy tu trzy miesiące i z dnia na dzień jest coraz gorzej. Przecież możesz wziąć ze sobą te swoje klamoty...

Prychnęłam na własne myśli. Za dużo się zastanawiam… Musiałam się zrelaksować, jakkolwiek ale szybko. Eh. Popatrzyłam na moja kostkę z politowaniem. Pstryknęłam palcami, a nad nią pojawiła się mała, szara chmurka z której obficie zaczął lać się zimny deszcz, który choć może trochę zmniejszy opuchliznę, która niechybnie rosła.

Westchnęłam, opierając się o pień i zadzierając głowę do góry. Przez liście przebijało się słońce, rażąc mnie w oczy. Po apokalipsie nasz klimat się zmienił. Od tego czasu deszcz sam z siebie padał tylko kilkakrotnie, a nie tak jak kiedyś, cały czas, co nie powiem ale przeszkadzało mi bardzo. Kocham deszcz, a on tak samo jak wszystko i wszyscy co mi bliskie, zniknął w przeciągu paru sekund. Chciałam deszczu, teraz w tym momencie. Miałam dość słońca.

Dezaktywowałam poprzednie jutsu, po czym złożyłam pieczecie, a nad całym laskiem pojawiła się duża chmura. Rozluźniłam ręce i pstryknęłam, a deszcz lunął natychmiast. Wyciągnęłam dłoń przed siebie aby poczuć zimne kropelki na swojej skórze, które przebiły się przez barierę liści z korony drzewa.

- Idź własną droga, bo w tym cały sens istnienia, żeby umieć żyć - przez odgłosy deszczu przedarł się mój głos, intonujący piosenkę mojego taty, która pozwalała wrócić mi do przeszłości chociaż na chwilę - bez znieczulenia, bez niepotrzebnych niespełnienia, myśli złych - zaczął mi się on jednak załamywać, bo nagle chciałam mieć przy sobie siostrę i rodziców. Rina, moja ruda bliźniaczka szturchnęłaby mnie pewnie w ramię, ewentualnie zaczęła się kłócić, mama upiekłaby ciasto, a tata włączyłby w telewizji mecz i śmiałby się z naszej reprezentacji podświadomie mnie do tego zmuszając.

Kogo miałam przy sobie? Jakiegoś samotnego kruka, siedzącego na trawie pół metra ode mnie, którego czarne jak smoła oczy obserwowały mnie uważnie - jak na deszczu łza. Cały ten świat nie znaczy nic a nic, nie - w kącikach moich oczu wezbrały się się łzy, a ja tak bardzo tego nie chciałam. Przyciągnęłam kolana pod brodę, ignorując ból w kostce i objęłam nogi ramionami - chwila która trwa, może być najlepszą z twoich chwil - pociągnęłam nosem, gdy zimny deszcz zmoczył mnie już całkowicie. Ponownie dziś uniosłam głowę do nieba, na którym stworzyła się ogromna tęcza - najlepszą z twoich chwil.

- *to tekst piosenki Dżemu - „Do kołyski”

Akemii

Zadarłam wysoko głowę – musiałam w końcu wyglądać despotycznie, prawie jak następczyni Sheeiren. Brakowało mi jej przywódczej smykałki, bystrego oka i dopatrywania się niejasności, i może dlatego w oczach braci nie ujrzałam krzty szacunku wobec mnie. Nic dziwnego. Byłam przemoknięta, marzłam, a Atusi i Usui szczebiotali bez przerwy o mutantach i dręczyli tym gości.

Tylko to rozładowywało atmosferę. Gdybym była tutaj bez bliźniaków, ciążyłoby mi milczenie. Słyszałam o Uchihach z legend, które przywiali do Ame podróżnicy. Klan nie słynął z niczego dobrego. Pamiętałam także, że w ich rodzinnym gronie wydarzyło się coś zatrważającego, odbijającego się na całej Konosze, ale odezwały się przejawy mojej amnezji po apokalipsie i reszta wspomnień była już tylko zlepkiem głosów; szeptów i krzyków. Nie potrafiłam wyłapać z nich pojedynczego słówka, więc zrezygnowałam od razu.

- Krowa z twarzą kobiety? – dziwił się Itachi, patrząc na Usuiego, który oplatał ramionami jeden z filarów. W innych okolicznościach przestrzegłabym go przed lichą konstrukcją budowali, ale teraz nie umiałam się na to zdobyć. Akemii, no dalej, nie bądź tchórzem!

Kiedy miałam otworzyć usta, Sasuke skwitował domysły bliźniaka.

- To bujdy, Itachi, nie słuchaj ich. Nawet jeżeli w wyniku wybuchów coś takiego miałoby miejsce, to monstrum nie dałoby rady przetrwać w swoim stanie i tych warunkach.

- Chciałbym to zobaczyć – Atsui dołączył do brata i oboje zaczęli krążyć wokół filaru, przytrzymując go jedną ręką. Przyzwyczaiłam się do tego, że rozsadzała ich energia, ale Uchihowie patrzyli na nich jak na czubków.

Obroń ich Akemii, błagało moje dobre serce. Imai miała rację. Dlaczego, do diabła nie pomogłam Fumisuke, widząc ją na dnie studni, trzęsącą ramionami i bezradną?

Mogłabym zrobić to teraz.

- Idę pomóc Fumisuke – poinformowałam braci, ale młodszy, Sasuke, podniósł się z miejsca.

- Najpierw podaj nam konkretny powód, z którego utrudniasz nasze zadanie?

- Tych dwoje może zająć się koleżanką. – Itachi wcale mi nie pomagał, ponaglając chłopczyków w stronę prastarych drzwi wyjściowych. Górne, zaokrąglone rogi naprawdę czyniły z tego prastare wejście do krypty. – Wiecie gdzie jest studnia, zgadza się?

- Wiemy – odrzekli chórem, wystarczająco niechętnie, bym mogła zaproponować podmianę, ale spojrzenia podróżników wybiły mi to z głowy. Oczekiwali rozmowy na poziome. Jak równy z równym. Pewnie nawet nie chcieliby zabrać mnie ze sobą, gdyby Imai wyjawiła im skąd pochodzę.

Bliźniaki uciekły przez wejście, dość głośno rozprawiając na temat sztywnej postawy Sasuke, na co ofiara ich plotek ściągnęła brwi.

- Bachory.

- To nie są bachory – wyrwało mi się. Początkowo chciałam zdusić resztę w sobie, ale część mnie kazała mi dokończyć: - To dzieci – powiedziałam więc. – Mają prawo się tak zachowywać.

- Lubisz dzieci – zauważył Itachi.

- Bez podejrzeń o pedofilię, proszę. Są urocze, to tyle.

- Czym są twoje „klamoty”? – zapytał rzeczowo Sasuke, akcentując słowo użyte wcześniej przez Shee. Możliwe, że podejrzewał mnie o kolekcjonowanie znalezionej broni, zbiór czegoś… użytecznego. Nie mogłam się zmusić do wyznania mu prawdy.

Zbieram pozytywki, biżuterię, ramki zdjęć, te puste i te, które zachowały fotografię w całości. Liczyłam, że będzie to bodziec pobudzający wspomnienia. Były gdzieś w otchłani mojego umysłu, przebłyskiwały mi przed oczami, w najmniej spodziewanych momentach. Marzyłam, żeby zatrzymać ich obecność na dłużej.

Ale prawdę ukryłam.

- To nic ważnego. – Zabrzmiałam szczerzę, pomijając piekące policzki. Jednak w tym świetle Sasuke nie mógł tego dostrzec. – Kunai, shurikeny.

Jego oczy rozbłysły. Choć narzędzia, którymi dysponowali wyglądały jak wyjęte ze sklepowego witrażu, niemniej podejrzewałam, że usiłują zaopatrzyć się w więcej takich cacek. Uch, świetnie! Nie miałam w zanadrzu ani jednego kunai, którego mogłoby dorównywać stanom ich własnych. Kunai z Ame były wyżarte przez rdzę, na tyle mocno, że zniszczyły się ich równe krawędzie i w rezultacie brakowało im ostrości. Och, kłamczucha z ciebie!

- Broń będzie potrzebna – stwierdził Itachi. – Dużo broni. Spotkaliśmy już na drodze wielu i prawie każdy miał poważne problemy psychiczne.

- Dla każdego z nas apokalipsa była szokiem. To musiało nimi wstrząsnąć. Utrata bliskich, domu, terytoriów… - snułam, zbyt poważnie jak na mnie i Imai mogłaby mi to wypomnieć.

Sasuke prychnął.

- Czy musisz wszystkich usprawiedliwiać?​ Ci ludzie żyli jak dzikie bestie, próbowali nas zabić, jeśli nie pożreć. Obawiamy się, że może rozwinąć się kanibalizm.

- Wiesz o czym mowa. – Itachi próbował mi to sprecyzować. – Nie każdy miał tyle szczęścia, co my, ty i Sheeiren. Niektórzy zostali sami. Brak kontaktu z ludźmi, świadomość straty, to wszystko odbiło się na ich zdrowiu, a wiadomo, że człowiek został zaprogramowany tak, żeby przetrwać za wszelką cenę. Samotni ludzie mogą posunąć się do najgorszego.

- Wtedy to nie będą już ludzie. – Wzdrygnęłam się. Wyobraźnia podsunęła mi wizję Usuiego, umazanego krwią, zdyszanego, przyczajonego jak tygrys, gotowego do ataku, do… zjedzenia mnie. Chryste!

- Bez obaw, do kanibala mi daleko – uśmiechnął się dwuznacznie Itachi i przez chwilę pomyślałam, że zrobił w życiu coś gorszego niż kanibalizm. Moja mina chyba dała mu do myślenia.

- Gdzie Sheeiren? - spytał Sasuke.

- Snuje się po wiosce.

- Po wiosce?

- Standard. Chyba każdy lubi pobyć chwilę w samotności. Nawet ja czasami niewystarczająco​ doceniam obecność innych wokół mnie. Chyba pójdę jej poszukać.

- Najpierw przemyśl swoje zachowanie – rzucił do mnie Sasuke. Prawie tak oskarżycielsko jak oburzony rodzic. – Jest cień szansy, dziewczyno. Możemy ustabilizować sytuację… całego świata shinobi, ale potrzeba chęci, a nie niewytłumaczalny​ch lęków. Ktoś kiedyś mi powiedział, że jeśli nie zrobisz ani kroku naprzód, nic samo od siebie nie napatoczy ci się pod nogi. Sama musisz zdobywać okazję.

Okej, tym razem delikatniej uświadomił mi nierozsądne postępowanie. Byłam mu za to wdzięczna i okazałam to lekkim uśmiechem. Fumisuke była wystarczająco odpowiedzialna, by porządnie zająć się rozbrykanymi bliźniakami. Czystą wodę los oszczędził nam w strumyku, a jedzenie, które przynieśliśmy ze sobą na cotygodniowym dzieleniu się zdobyczami starczyłoby na miesiąc, jak nie więcej. Poza tym Fumisuke wiedziała, że na gruzowisku można niejednokrotnie zdobyć skarb, tak cenny i kosztowny, że często powstrzymywało się przed modlitwom do niebios, okazaniu szczęścia istotą wyższym, tym, którzy sprawują władzę, tym, którzy ją również zaniedbali i próbują wynagrodzić nam to maleńkimi kroczkami. Takimi jak odkrycie marynowanych warzyw w słoiku. Przy suchych owsiankach były rarytasem.

- Idę jej szukać – powiedziałam do braci.

- Wobec tego idziesz z nami? – zapytał Sasuke.

- Muszę sprawić, żeby coś w końcu mi się pod te nogi napatoczyło, prawda? – Częściowo odzyskałam nastrój, z którego słynęłam w małym gronie ocalałych. Niepoważna, niezdarna, gadatliwa, nieposłuszna Akemii zaczęła wynurzać się z głębin serca, gdzie zepchnęli ją poprzednio ci dwaj podróżnicy z Konohy. Nie mogłam zakładać, że żadnemu z nich nie dorównuję do pięt, muszę się sama o tym przekonać i w miarę możliwości zrobić wszystko, by prześcignąć w umiejętnościach całą trojkę razem wziętą – Sasuke, Sheeiren i Itachiego.

Poradzę sobie.

Radziłam przez cały życie, czekając na gwiazdy. A zmierzch powolutku nadchodził i przyciemniał szarość nieba. Tak, moja szansa! Pokaże im, co potrafię!

- Wasze wspomnienia również nie są w całości? – zapytał mnie Sasuke. Od dłuższego czasu podążali za mną jak cienie, choć wcale od nich tego nie wymagałam. Mogli przeczekać w podziemiach aż znajdę Sheeiren, tymczasem oni pomogli mi przeszukać okolice w pobliżu gruzowisk i peryferia Ame. Imai nierzadko zapuszczała się tam, gdy za dużo mówiłam, wałkując temat rodziny. A naszych rodzin nie było. Sheeiren doskonale o tym wiedziała i niespecjalnie podobało jej się, że działam jak budzik alarmowy, przypominając o stracie w nieregularnych odstępach czasu.

Z lekkim opóźnieniem odpowiedziałam Sasuke, kiwając tylko głową. Właśnie weszliśmy do lasu, głośnych od krakania wron i łopotu ich skrzydeł. Po apokalipsie lasy nie były już nigdy tak zielone, jak trzy miesiące temu. Wyglądały jak krajobraz jesienny z tą różnicą, że brakowało ślicznych liści leżących u podnóży drzew. Ziemia była nijaka, z pojedynczymi źdźbłami trawy i listkami obgryzionymi przez larwy i inne stworzonka.

Pokazałam braciom, że kierując się na wschód, możemy znaleźć ją pod jednym z drzew. Kiedyś kpiła ze mnie, że nie mam odwagi, by wejść w las sama. Dzisiaj zrobiłam to z dwojgiem nieznajomych i nie odczuwałam żadnej różnicy.

- Z koleżanką byłaś bardziej gadatliwa. – Sasuke znów rozerwał ciszę i nie mogłam uwierzyć, że pieklił się za moje milczenie.

- Przy niej lepiej się czuję – odbąknęłam mu.

I wiedziałam co właśnie się wydarzyło. Otóż Uchihowie, potomkowie legendarnego klanu Konohy, uznali mnie za nietowarzyską i nudną. To była moja specjalność. Wywieranie na ludziach mylnego wrażenia, bo tak naprawdę kiepsko się przy nich czułam, a do Sheeiren zdołałam już przywyknąć.

- Więc znajdźmy ją prędko – warknął. – Niepotrzebnie tracimy czas.

- Zastanawiam się, co ją ugryzło – wyżaliłam się, niestety na głos.

- Hm, zachowywałaś się jak dziecko. Odmówiłaś podróży bez podania żadnych, konkretnych powodów.

Jeszcze chwila, a zdradziłabym mu ten powód, ale z równowagi wytrącił mnie Itachi, z nostalgią wgapiając się w panoramę lasu. Znakomicie. Jego też zanudziłam na amen.

- Chodźcie. – Zaprowadziłam ich do lasu, a w drodze wyliczałam sobie tematy, o których moglibyśmy gaworzyć. Liczba? Zero. Akemii, nie masz nic wspólnego z osoba ich pokroju! W końcu na myśl przyszło mi coś naprawdę sensownego. Coś, co mnie ciekawiło: - Zostawiliście kogoś w Konosze?

- Kilku ocalałych – powiedział Itachi.

Początkowo nie byłam pewna czy chcę o tym mówić, lecz przekonała mnie podwojona szansa na zaakceptowanie mojego rozumowania. Dziadek mówił kiedyś, że jeżeli nie mamy komu się wygadać, najlepiej powiedzieć o wszystkim nieznajomym. Niechże to się sprawdzi i moje serce poczuje się lepiej.

- Byli dla was ważni?

- To tylko ocaleni – westchnął Sasuke, mówiąc to takim tonem, jakbyśmy rozmawiali o przedmiocie albo o wspomnieniu; wspomnieniu niewartym przytaczania.

Wolałam więc przemilczeć kwestię bliźniaków, którą przełknęłam z powrotem, a która cisnęła mi się na usta. Może Uchihowie nie mieli na głowie dzieci, może z tego względu postrzegali całokształt inaczej, bo, myśląc o tym głębiej, za Fumisuke w ogóle bym nie zatęskniła.

- Hej. – Podskoczyłam w miejscu, gdy czyjaś dłoń ścisnęła moje ramię. To był Sasuke. Nie patrzył na mnie, tylko obserwował coś w oddali ze ściągniętymi brwiami. – To nie jest u was normalne, prawda?

Spojrzałam tam, gdzie on.

- Zależy – odpowiedziałam mu. Po niebie płynęła chmura, szarobura, jakich mało. Jedyne, co wyróżniało ją na tle innych to fakt, że siąpiła deszczem. Sheeiren, pomyślałam z poczuciem zwycięstwa.

Itachi pokazał nam prawidłowy kierunek.

- Chyba ją znaleźliśmy.

- Najwyższa pora. – Sasuke ruszył do przodu. Mięśnie miał naprężone, a na twarzy odbicie myśli; okrutnych, jak przewidywałam. Na poszukiwania straciliśmy mnóstwo czasu, ale to ja byłam winna tym zamieszkom. Teraz wiedziałam już, że, posiłkując się słowami Sasuke, była to najwyższa pora na krok wprzód. Musiałam wreszcie wylecieć z gniazda, bo przecież sama, przed bliźniakami, Hinatą i Fumisuke, nie udowodnię, że klan Nikiro nie słynie tylko z beznadziejnych, nieuzasadnionych konfliktów.

- Akemii. – Ocknęłam się, dzięki Sasuke. Bracia dotrzymywali sobie kroku na przodzie, a ja człapałam za nimi, zbyt wolno, bym ich nie rozdrażniła. – Idziesz? – Sasuke mnie zaskoczył. Miał niebywale miękki głos i wszystko wskazywało na to, że wcale się nie wścieka. Rozochocona, podeszłam bliżej. – Chyba nie mamy wyboru. Musimy wam zaufać. Tobie i Sheeiren .

- Na razie nie próbowałyście nas zjeść, czyli do kanibalizmu wam daleko. A właśnie. Nie zachowujecie się też jak inni ocaleni, których mieliśmy okazję spotkać – rzucił Itachi.

- To znaczy?

- Wasze przywitanie było w miarę ciepłe. Kiedyś próbowano nas zbić, bo wdarliśmy się na „ich tereny”. Apokalipsa namąciła ludziom w głowie.

- Niektórzy to szaleńcy – dopowiedział Sasuke.

Pomyślałam o Hinacie. Śmierć ukochanego mocno nią wstrząsnęła, a i w nocy słyszałam jej majaki. Z reguły zasypialiśmy w podziemiach, wszyscy razem, wymieniając się wartami. Sheeiren i tak niewiele sypiała i obie przysłuchaliśmy się szeptom Hinaty. „Naruto. Naruto. Naruto.” Wtedy do naszych kronik dopisała się następna chwila, w której byłyśmy zgodne.

- Cieszę się, że przed apokalipsą nie kochałam żadnego mężczyzny – zwierzyłam się jej półgłosem.

- Jakie to praktycznie. Tęsknić za jedną osobą mniej.

Teraz przedzierałam się przez las, żeby ją odszukać. Chmura wciąż lewitowała w powietrzu, a deszcz nie przestawał rzednąć. Właściwie odniosłam wrażenie, że pada z podobnym natężeniem, którym Imai zwykle beształa mnie za nieuważne postępowanie lub głupią gadkę. Coś się z nią działo. Nigdy się tak nie zachowywała.

- Szybciej – popędziłam braci i wreszcie zdecydowałam się na bieg. Przecież to mógł być sygnał. Akemii, jestem w niebezpieczeństwie. Kiedy będzie już po wszystkim nigdy się do tego nie przyznam, ale teraz, bardziej niż czegokolwiek potrzebuję twojej pomocy! Sheeiren często używała swoich jutsu jako nawigatorów. Naprowadzały resztę naszej gromady na ucztę, gdy, przykładowo, Imai upolowała jakieś zdrowe jagnię. Chryste, możliwe, że los dał mi szansę, żebym w sposób widowiskowy dała początek nowemu rozdziału w życiu. Wkrótce wyruszę w podróż z dwoma konoszanami, następnymi dzierżycielami kekkei genkai, a więc klasą wyższą w hierarchii społecznej. Nie obowiązywała ona w żadnym kraju, lecz w mojej podświadomości. Od dawna dążyłam do tego, by znaleźć się na szczycie.

Teraz zdobyłam okazję.

Wysłałam chakrę do stóp, wzbijam się w powietrze i zanim wylądowałam na gałęzi jednego z solidniejszych drzew, dobyłam się mojego pokiereszowanego kunai. Cha! Bracia wzdrygnęli się na szczęk żelaza i świst, jaki towarzyszył przecinanemu powietrzu. Następne metry połykałam, przeskakując z gałązki na gałąź, licząc, że żadna nie połamie się pod moim ciężarem. Drzewa ciężko zniosły wybuchy i były raczej cherlawe.

Jednak dokonałem tego. Chmurka była już w pobliżu, a gałęzie nie zawiodły. Za sobą słyszałam odgłosy braci Uchiha, ale zignorowałam ich i wskoczyłam na domniemane pole bitwy, zastając… TO!

- Sheeiren?

Sheeiren siedziała skulona pod drzewem, ramiona jej drżały i przestraszyłam się, że płacze, choć było to najmniej oczekiwanie i możliwe. Kiedy poderwała głowę, na jej twarzy nie odmalowywało się nic ze smutku, lecz złość, rozgorzała nienawiść, którą migiem skierowała na mnie.

- Shee… - zaczęłam się cofać.

Jej dłoń zaczęła zataczać koła. Znałam ten gest i przypominał mi o rzucającym urok magiku.

- Sheeiren, wiem, że jesteś na mnie zła, ale wszystko ci wyjaśnię. Rozmawiałam z Sasuke i… chyba przemówiłam mi do rozumu.

- Ty nie masz rozumu – warknęła z pobrzmiewającym w głosie oskarżeniem. – Tobie nie ma do czego przemawiać!

Rety, była cała przemoczona, zupełnie jak ja, choć woli trochę mi już podeschły i wszystko, czego chciałam uniknąć, to następnego kontaktu z deszczem.

Na połać wkroczyli bracia. Sasuke patrzył na mnie dziwnie, ale nie skupiłam się, by rozszyfrować tę minę, bo naczelną kontrolę przejęła nade mną panika.

- Sasuke, Itachi…

Sasuke stanął obok mnie, słuszny i rozgniewany zarazem. Przez tą krótką chwilę poczułam, jakbyśmy znali się od wieków. My wszyscy, w czwórkę. Jakkolwiek infantylne było to wrażenie, uleciało ze mnie w chwili, gdy lewitująca nad Sheeiren chmurka przestała płakać.  

- Twoja koleżanka właśnie przestała sprawiać problemy, a teraz? Robicie jakieś wymiany? Raz jedna, raz druga irytuje mnie do szczętu!

- Sasuke! – syknęłam na niego przez zęby.

- Tracimy czas! Na dziś dość mam babskim nastrojów. Zgodziłaś się, więc chodźmy wreszcie w świat, z dala od tej ponurej rzeczywistości.

- Ta ponura rzeczywistość prawdopodobnie objęła cały świat – przypomniał niewinnie Itachi. Nie był wytrącony z równowagi, jak Sasuke, więc podejrzewałam go o zachowanie większej czujności, lecz chyba nie zorientował się jeszcze o zagrożeniu.

- Głupi świat! Głupia rzeczywistość! – ryknęła Sheeiren i właśnie wtedy ta prześladująca mnie od miesięcy chmurka znów zainicjowała wyścig. Cholera jasna! Popchnęłam Sasuke z powrotem w kępy, z których wyleźliśmy. Początkowo stawiał opór, ale gdy pociągnęłam go za nadgarstek zaczął być posłuszny.

- Chcesz zmoknąć?! – zezłościłam się. Zamierzałam porwać i Itachiego, ale w ferworze, zaburzonej orientacji w terenie i niewyraźnej widoczności, w ogóle nie potrafiłam objąć go wzrokiem. Więc pomknęłam w przód, a Sasuke widocznie zdał sobie w końcu sprawę jak wielkie czyha na nas niebezpieczeństwo, bo dorównał mi kroku, a nawet zaczął wlec, gdy osiągnął lepszą szybkość.

Po lesie rozchodził się czyjś śmiech.

- Czy to ona? – usłyszałam Sasuke.

Nic nie powiedziałam, gdyż śmiech Shee z taką domieszką emocji był dla mnie nowością. Brzmiała jak nawiedzony naukowiec, którzy zagubił się we własnej pasji i właśnie rozplanowuje jak przejąć władzę nad światem shinobi.

Co ją napadło?

- Drzewo! – krzyknął Sasuke i cudem ominęłam przeszkodę, co wcale nie oznaczało, że wyszłam z tego bez szwanku. Przez nagłą zmianę kierunku, nogi mi się poplątały i grzmotnęłam barkiem w Sasuke, spychając go na bok. Uchiha otarł się o drzewo i zwolnił, a uścisk za moim nadgarstku pociągnął mnie za nim.

- Nie – jęknął. Chłost nad naszymi głowami sugerował przybycie chmury.

- Znowu wygrała – parsknęłam i zanim zalał nas deszcz, Sasuke zdążył przysiąść pod drzewem i przymknąć oczy. Nadzwyczaj spokojny. Głowę dałabym sobie odciąć, że po jego twarzy przemknął cień uśmiechu. – Jesteś za spokojny – uświadomiłam go.

- A wy jesteś naprawdę walnięte, niepoważne i śmieszne.

Jasny gwint. Zaczęłam się telepać, gdy zimny deszcz oblał mnie jak kubeł wody i dał we znaki. Stałam nad Sasuke w zupełnej ciszy, czekając aż wydarzy się cokolwiek, co byłoby zdolny wyrwać mnie z niezręcznej sytuacji.

Moje życzenie się spełniło. Z lasu wyłonił się Itachi, cały roześmiany. Wręcz promieniował tym swoim entuzjazmem.

Sasuke powstał, gdy zaczęto nam klaskać.

- Tą komedię świetnie się oglądało, doprawdy – odezwał się jego brat. – Brakowało tylko popcornu.

- Co masz na myśli? – Wytrzeszczyłam na niego oczy, a Sasuke zrobił się niespokojny i zły. Znowu.

Shee wylazła zza drzewa. Twarz jej się śmiała i nie podpatrzyłam w niej nic, z tamtej skulonej w kłębek dziewczyny, którą podlewało jej własne jutsu. Minę zmieniła tylko na moment, łypiąc złowrogo na Itachiego.

- Wiedziałeś gdzie mnie szukać?

- Mam swoje sposoby – odrzekł z misternym uśmiechem.

- Zaraz – mruknęliśmy chórkiem, a to Sasuke dokończył: - Wiedziałeś, gdzie ona jest? Od samego początku?

- Tak.

- Wiesz, ile czasu straciliśmy? - syknął Sasuke.

- Wiesz, jaki ubaw miałem? – przekomarzał się z nim Itachi.

- Świetnie. – Sheeiren włączyła się do dyskusji, choć Sasuke usta miał rozwarte i był gotów dolać więcej oliwy do ognia. Imai nałożyła z powrotem swoją zwyczajową maskę i przeczesała palcami swój koński ogon. – To co? Chyba najwyższy czas się spakować?

- Żarty sobie robisz?! – wzburzył się Sasuke.

Imai nie zwróciła na niego uwagi. Zniknęła między dwoma kępami zieleni, a wiatr przyniósł nam jej ostatnie słowa.

- Rada na przyszłość? Nie szukajcie mnie, gdy chcę pobyć sama. No wiecie… z jedyną rozumną osobą w tym towarzystwie. Nikiro! Spinaj dupsko, czas spakować twoje klamoty, prawda?

- Nienawidzę cię – bąknęłam i podreptałam za nią.

Rzut oka pokazał mi, że Itachi próbował udobruchać brata, ale ten trząsł się bezustannie ze złości, a oczy płonęły mi furią i drapieżną chęcią mordu. Och, doskonale wiedziałam na kim ma największą ochotę go dokonać i fakt, że nie byłam to ja, sprawił mi wiele radości.

Sheeiren

Miałam już tego wszystkiego po wyżej uszu. Opuściliśmy Ame jakieś kilka godzin temu, a ja przez cały ten czas starałam się nie wydobywać z siebie gamy przedziwnych dźwięków,  w tym sapnięć, chrząknięć i w największej mierze przekleństw. Nie dość, że miałam niesprawną nogę, to do tego partnerami mojej podróży była dwójka Uchihów: jeden dupek, drugi ignorant, a do tego wszystkiego jeszcze Akemii, dla której zabrakło mi już epitetów.

- A wy macie jakieś summony? - Nikiro przerwała niezręczną ciszę, która trwała dość długo. Olałam ją jednak koncentrując się na swej  niedoli,  związanej z bolącą nogą. Zawsze nosiłam przy sobie bandaż - miałam go nawet w czasie apokalipsy i tylko dzięki temu miałam jak (prowizorycznie ale jakoś) opatrzyć sobie kostkę. Pomińmy ten nieistotny element, że z medycyną mam tyle wspólnego co Stefan ze smokiem…

Okazało się, że bracia tez nie poświęcili jej swojej uwagi. Jedynie Sasuke popatrzył na nią litościwie, lecz ona niezrażona ciągnęła dalej - bo Shee ma jednego i...

- Shee? - zakpił Itachi - jak to brzmi...

- Masz z czymś problem, Uchiha? - warknęłam zirytowana i jego reakcją i swoją niemocą. Wrrrr.

- Szi szi - zaczął wymawiać skrót mojego imienia tak bardzo spłaszczając samogłoski do granic, że naprawdę brzmiało to z lekka głupio - u nas podobnie nazywają się psy. Szi szi... no jak to szło?

- Szitsu - najbardziej chamsko jak się dało, Sasuke przeliterował mi praktycznie rasę tego czworonoga, a ja już nie wiedziałam na co denerwować się bardziej.

- Ale spokojnie, nie pasujesz do nich - odetchnęłam w duchu, mając jednak zaciętą minę - one nie są wredne,  niemiłe i uparte jak osły.

- Sugerujesz coś? - syknęłam, gdyż nagle kostka bardziej niż wcześniej postanowiła zaprotestować.

- Że musimy zrobić postój,  a ty odpocząć.

- Wcale nie!

- Tak!

- Co tu się wyprawia?! - Stefan ni stąd ni zowąd pojawił się przed nami na drodze i stanął jak na rasowego kowboja przystało. Łapy oparł na biodrach, szeroko rozstawił nogi i dumnie podniósł głowę. Jak tylko dotrzemy do jakiejś wioski zrobię mu taki kowbojski kapelutek, on aż się o to prosi.

- A ty to kto? - spytał Sasuke, mrużąc oczy - raczej co? - poprawił się, a pysk Stefana przybrał czerwony kolor.

- Ja ci zaraz pokaże KTO! - krzyknął i wypiął pierś do przodu, a ja uśmiechnęłam się lekko i puściłam do niego oczko - nazywam się Stefan i jestem odwiecznym opiekunem klanu Imai, który nie raz uratował jego przedstawicieli od śmierci! - z całych sił starałam się nie roześmiać, bo Stefan jakoś zawsze gdy pojawiało się realne zagrożenie, znikał z pola mojego widzenia, a wracał do mnie dopiero po walce.

- Stefcio - skwitował Itachi, machnąwszy ręką.

- A ty jak się  nazywasz, że tak kozaczysz, co?!

- Itachi - chłopak kucnął, żeby być ze smoczkiem na równi.

- Itaczi - przedrzeźniał go Stefan, jak Sasuke przed chwilą mnie - wiesz - przestawił jedną nogę do przodu, skrzyżował łapy, opuścił głowę i patrzył na chłopaka od dołu. O! W tym momencie przydałyby mu się ciemne okulary, byłby wtedy prawdziwym gangsterem - u mnie na dzielni, to na psy woła się "itaa itaa". Hał hał do nich nie trafia - jego mordka zrobiła się smutna, a on wyglądał jakby naprawdę sięgnął dna rozpaczy.

- Przynajmniej oboje jesteście psami. Jeden do jednego - powiedziała Akemii zadowolona, że coś zaczęło się dziać. Miałam wrażenie, że brakowało nam ringu,  a jej obcisłej kiecki i wielkiego transparentu 1:1.

- To miejsce będzie dobre na postój - powiedział Itachi, zrzucając plecak pod najbliższym drzewem. W myślach odetchnęłam, ale w rzeczywistości? Choćbym miała się zajechać nie powiem ze coś mnie boli.

- Serio? - mruknął zrezygnowany Sasuke.

- Tak - chłopak rozprostował ręce i popatrzył na nas sceptycznie - nasza ranna księżniczka zostaje tutaj ze mną,  przygotuję teren. Wy znajdziecie drewno, czuję że to będzie zimna noc - odprawił ich jednym ruchem reki, a oni wbrew pozorom bo bez słowa odeszli dalej w las. Uśmiechnęłam się pod nosem widząc zawstydzoną Akemii podążającą za młodszym Uchihą - ta jaszczurka jest twoja? - spytał wskazując na Stefana, który oddał się całkowicie wpierdzielaniem znalezionej przed momentem maliny. Gdy jednak usłyszał słowo “jaszczurka”, jego szczęki przestały pracować, a oczy ściemniały.

- Coś ty powiedział?!

- O co ci chodzi...

- Jestem smokiem!

- Tak? A ja sprawcą apokalipsy - sarknął, wyjmując z plecaka dwa koce. Okej, ta pyskówka mu wyszła. Jeszcze trzy miesiące temu nie miałaby sensu, ale teraz każdy kto przeżył przynajmniej wiedział, jak bardzo Itachi mu nie wierzył.

- Jestem pełnoprawnym smokiem! - wrzasnął, głośno siadając na tyłku.

- Już chyba wiesz, co o tym myślę...

- Sheeiren zrób coś! - krzyknął,  a ja dopiero teraz sobie przypomniałam, że też potrafię mówić.

- Mówi prawdę,  jest moim opiekunem - mruknęłam, klapnąwszy na rozłożonym kocu.

- No widzisz?!

- I tak ci nie wierzę… - oponował Uchiha, rozglądając się dookoła.

- Idę sobie stąd!  Zobaczysz Itaa! Jak psy dupami będą szczekać to właśnie to: Itaa! - żachnął się, lecz uszka momentalnie mu oklapły - teraz w samotności napiszę wiersz o tym jak jest mi źle! - popatrzył na mnie ciepiętniczym wzrokiem i zniknął w obłoczku pary.

- On pisze wiersze? - Itachi zatrzymał się w pół kroku, obracając się do mnie przez ramię.

- Mogłeś być dla niego milszy - fuknęłam, ignorując jego pytanie i poprawiając bandaż, który robił wszystko, prócz znajdowania się na poprawnym miejscu.

- I kto to mówi? - zakpił.

- Czep się, co?

- Mogę się czepnąć, tylko czego? - on się chyba wybitnie bawił, gdy ja kipiałam z ogólnego zdenerwowania.

- Siebie…

- Ale jeśli już kaaażesz mi się czepiać - uśmiechnął się cwaniacko, a ja zaczęłam żałować swoich słów - mogę przyczepić się twojego nieudolnie założonego bandaża, który źle usztywnia ci kostkę, przez co ta cię boli i jak idziesz to…

- Przestań - przerwałam mu.

- I jak idziesz to tak dziwnie sapiesz, wzdychasz.

- Przestań…

- I ogóle wyglądasz dość żałośnie.

- Jeszcze słowo…

- Aczkolwiek pomijając  twój ogólny wygląd w tym momencie, który naprawdę nie sięga zawrotnej wysokości, to jestem skłonny, aby stwierdzić, że masz kompleksy i to dość poważne oraz, aby sądzić, że...

- Zamknij się, Uchiha!

- Że jeśli dalej będziesz paradować w tym, tym czymś - wskazał na moją kostkę - to nie ujdziemy za daleko.

- Jesteś totalnym chamem! - warknęłam, łapiąc się za głowę. Nikt mi jeszcze nigdy tak nie nagadał. Co za bezczelny cham…

- Jest to całkiem nowe określenie mojej osoby - mruknął zadowolony, po czym podniósł wielki konar drzewa leżący na ziemi i przytachał go obok koca na którym siedziałam.

- Idź stąd - syknęłam, mając go dość. Uh. Niech wróci Akemii. Muszę się na kimś wyżyć.

- Gdzie oni się podziali… - ponownie mnie dziś zignorował, szukając wzrokiem naszej parki, która niedawno wyruszyła w podróż po drewno - dobra, im szybciej, tym lepiej. Siadaj - pokazał konar, a ja popatrzyłam na niego jak na idiotę.

- Tu jest mi dobrze, z resztą nie chcę twojej pomocy - fuknęłam, starając nie zwracać uwagi na to, że pomimo bycia chamem, nadal był przystojnym chamem - wolę, żeby mnie bolało niż… Hej! Co ty robisz?! - wrzasnęłam, kiedy ten wziął mnie pod pachy i usadowił na tym pieprzonym konarze.

- Nie trzep się - mruknął melodyjnie, gdyż był nad wyraz spokojny, a nawet lekko rozbawiony, co tylko potęgowało moją irytację. Warknęłam, próbując wstać - siedź - popchnął mnie lekko w dół, a ja ponownie klapnęłam na tyłku. Zmrużyłam oczy, chcąc, żeby zostawił mnie  w spokoju.

- Naprawdę nie potrzebuję twojej łaski.

- Jakiej łaski, hm? Pomagam niewieście w potrzebie, taka już ma rola.

- No nie wierzę! - wyrzuciłam ręce do góry.

- W co?

- Czyś ty zwariował?! Masz humor bardziej zmienny niż baba w ciąży!

- Do baby mi akurat dość daleko - w momencie, gdy dotknął mojej kostki, mimowolnie ją do siebie przyciągnęłam.

- Czy musisz być taka problematyczna? - spytał wyraźnie znudzony.

- Kto tu jest problematyczny?

- Nadal ty - śpiewnie zaintonował te dwa słowa i chyba wyśmienicie się przy tym bawił.

- Hmpf.

- Zrobimy po dobroci, czy chcesz się szarpać? - pstryknęłam, a nad nim momentalnie pojawiła się szara chmurka, a z niej lunął ogrom deszczu. On westchnął i powiedział, patrząc się mi prosto w oczy - zrozum. Bardzo lubię deszcz, ale to nic osobistego - jego oczy nagle zmieniły barwę z czarnej na czerwoną, a ja miałam wrażenie, że spadam.

Spadałam, spadałam i spadałam. Na początku krzyczałam. Po chwili jednak zaprzestałam, nie miało to sensu. Pochłaniała mnie jakaś czarna dziura, a to wszystko wina tego chamskiego Uchihy

- I jak? - spytał, gdy nagle powróciłam do rzeczywistości, cała … mokra.

- Coś ty mi zrobił?! - krzyknęłam, zaskoczona szybkim powrotem jak i nadmiarem wody … wszędzie.

- Uh - westchnął i wstał, wyciskając swoją koszulkę.

- Odpowiedz mi! - byłam zdezorientowana, a ja nienawidzę czegoś nie wiedzieć. Do tego było mi … zimno.

- Nie - odparł sucho, a ja już nie wiedziałam co ze sobą zrobić. Oparłam dłonie o zimny konar i zamknęłam oczy. Świetnie! Stefan się obraził. Jestem cała mokra (a przecież technikę skierowałam na niego!) Akemii zniknęła gdzieś w lesie z “panem dupkiem”, a “pan arogancki” właśnie coś mi zrobił, a ja nadal nie miałam pojęcia co! Spojrzałam na moją kostkę, a tu czekało mnie kolejne zaskoczenie.

- Coś ty mi zrobił - powtórzyłam już spokojniej, gdyż nie dość, że noga była ponownie opatrzona, to była sucha. Cała ociekałam wodą… prócz prawej nogi.

- Wygląda na inteligentną, w rozmowie również wywiera wrażenie osoby mądrej, a przy najprostszej iluzji zaczyna się gubić. I weź ją tu zrozum, człowieku - sapnął sam do siebie, a do moich uszu zaczęły dochodzić odgłosy głośnej rozmowy.

- Wcale nie jestem nierozważna! - oho, Akemii wraca.

- Jesteś. Z tobą gorzej jak z dzieckiem - odgryzł jej się Sasuke.

- Kłamiesz - po chwili pojawili się w moim polu widzenia. Nikiro cała w błocie, trzymając w rękach suche gałęzie, popatrzyła na mnie dziwnie, jakby czując, że coś jest nie tak. Bracia również wymieli spojrzenia, tylko nic nie udało mi się z nich wyczytać...

- Coś nas, ekhm - chrząknął Sasuke - ominęło?

- Nie, dlaczego? - wyrzuciłam z siebie, gdyż miałam zdecydowanie dość dzisiejszego dnia.

- Jestem skory, aby twierdzić ina…

Nagle powietrze przeszył ogromny huk. Odruchowo uniosłam ręce do gardy i zmrużyłam oczy. Na pierwszy rzut oka mogłoby się wydawać, że Akemii ponownie dziś użyła tego swojego gwiezdnego pyłu, lecz to było coś innego, dusiło w gardle. Zaczęłam kaszleć, chcąc pozbyć się drażniących drobinek.

- Hahahahah! - wokół nas zrobiło się ciemno, a do naszych uszu dotarł szyderczy śmiech - uhhuhuhh - nieznany mężczyzna zaczął jednak kaszleć tak jak my, gdy jego sylwetka zamajaczyła w tle - głupi pył! - zaczął machać rękoma, a my wszyscy byliśmy zbyt zdezorientowani, aby jakoś zareagować.

- Kim jesteś? - krzyknął Itachi, przebijając się przez ten dziwny zgiełk.

- Jam jest mnichem! - pojawił się przed nami starzec ubrany w coś, co spokojnie mogłabym przyrównać do worka na ziemniaki, trzymając w ręce długą, drewnianą laskę.

- Kim? - ponowiłam pytanie Uchihy.

- Mnichem, który zbawi świat, malenia! Jestem Edgaro!

AUTORKI

AKEMII

SHEEIREN

Dobry dzień! Nie mam tu nic do powiedzenia, oprócz tego, że dzisiaj zwiedziłam z Sheeiren pałac w Monachium o nazwie, której za Chiny ludowe nie mogę zapamiętać – niemiecki po prostu, czarna magia, inny świat. Ale już jutro wybieramy się do Paryża! Cha, oczaruję wszystkich moim słownikiem francuskim. Jest bardzo obszerny.

Oui – Tak

Hłehłe, taka ciekawostka.

Jestem! Pułkownik Imai melduje się na posterunku! Ołł jess. Podoba mi się ten rozdział, szczerze wam powiem. A to nowość xd Tak, tak! Jutro będziecie mogli dostać od nas pocztówkę prosto spod wieży Eiffla :3

Ta notka jest notką, która przechodzi do historii. Pojawił się EDGARO!
Zapamiętajcie to imię. Będziecie wołać je w nocy!

Bywajcie!